امروز دوشنبه 1397/12/20
چند روز غیبت داشتم و متاسفانه نتونستم از اتفاقات روزمره بنویسم اما این باعث دلسردیم نشد و گفتم امروز هرطور شده باید بیام و اتفاقات رو تعریف کنم...
راستش این چند روز یعنی دقیقا از چهارشنبه هفته گذشته رفتم سر همون کاری که قبلا دربارش نوشته بودم...
اگه بخوام صادق باشم باید بگم واقعا برام سخته چون ساعت کاری بسیار طولانی داره و به خصوص که من اولین باره میرم جایی سرکار...
یکی از بزرگترین چالش های این چندوقته برام این بوده که چون توی این شغل اختیاری از خودم ندارم مجبورم کارهایی رو انجام بدم که خیلی برام سخته و حتی بعضیاشون برام فوبیاس!!!
مثلا من واقعا از ارتفاع وحشت دارم اما این چند روز مجبور بودم (و در آینده مجبور خواهم بود) که برای انجام یه سری کارها از نردبون برم بالا و بالاتر از سطح زمین کار کنم :(
اما خب توی این مدت چندتا آدم جدید رو شناختم و با ایتکه خیلی زوده تا قضاوت کنم و درست بشناسمشو اما میتونم بگم تا به امروز با من رفتار خوبی داشتن!
قبلا یکی برام از سختی های کارکردن برای دیگران تعریف میکرد و مورد مهمش این بود که بقیه کارکنان ممکنه سر به سرت بذارن یا باهات بد رفتاری کنن اما این چند نفر واقعا خلاف اون گفته ها عمل کردن و منو شگفت زده کردن!!!
خلاصه اینطوری بگم براتون که این چندوقت صبح از ساعت 9 میرم سر کار و شب بین 9 تا 9/5 از سرکار برمیگردم (بقیه کارکنان میگن توی عید شبا تا 12 و 1 هم میمونیم!) و بعد از اون وقتی خسته و کوفته برمیگردم خونه یه شام میخورم و میخوابم و جالب اینجاست که حتی شب ها هم خواب میبینم سرکارم و دارم کار میکنم!!!
اما با همه این احوالات بازم به خودم میگم این کارو دارم برای خانواده انجام میدم و امیدوارم یه روزی دیگه مجبور نباشم اینکارو بکنم!
نمیخوام بگم سرکار رفتن و کارکردن بده اما واقعا اینکه صبح بری و شب برگردی خونه و وقتی برگشتی دیگه حتی توان نوشتن وبلاگ نداشته باشی این چه نوع زندگیه!!!
احتمالا تو پست های بعدی به نکات و اتفاقات مهم تر و با جزئیات بیشتر میپردازم :)
متاسفم که ممکنه دیگه نتونم بیشتر به اینجا سر بزنم اما به خودم قول دادم به هیچ وجه از وبلاگ نویسی غافل نشم!!!
- دوشنبه ۲۰ اسفند ۹۷
